Jeziora oligotroficzne (gr. oligos- mały, nieznaczny) charakteryzują się niską zawartością pierwiastków biogennych zwłaszcza azotu i fosforu oraz dużym nasyceniem tlenem. Ich woda jest przejrzysta, prześwietlona często do samego dna. W zbiornikach takich, ze względu na ograniczoną produkcję, następuje niewielka kumulacja osadów dennych, a ponieważ natlenienie zbiornika w całym profilu wody jest bardzo dobre, osady są dobrze zmineralizowane i przybierają barwę jasną.
Jeziora oligotroficzne na terenie Parku to jeziora lobeliowe, które wyróżnia się na podstawie kryterium florystycznego, czyli obecności przynajmniej jednego z trzech gatunków wskaźnikowych, dla tego typu jezior: lobelii jeziornej, poryblinu jeziornego i brzeżycy jednokwiatowej.
Jeziora lobeliowe charakteryzują się niską zawartość wapnia, żelaza i fosforu, co determinuje skład i ilość fito- i zooplanktonu, a co za tym idzie dużą przeźroczystość wody.
Jeziora lobeliowe to jeziora położone najczęściej na terenie borów sosnowych i kwaśnych buczyn. Strefa ekotonu, czyli przejścia pomiędzy lasem a zbiornikiem wodnym, jest bogata w gatunki chronione i zagrożone wyginięciem. Występują tu m.in torfowce, owadożerne rosiczki i widłaczek torfowy.
Grupę jezior lobeliowych na terenie Zaborskiego Parku Krajobrazowego reprezentują objęte ochroną rezerwatową jeziora: Nawionek, Piecki, Moczadło, Żabionek i Sosnówek oraz użytki ekologiczne: Jezioro Czarne i Jezioro Długie.
