Lasy bukowe charakteryzują się dużym zwarciem drzewostanu. Latem pod okapem dużych drzew jest dość ciemno, ponieważ bujne listowie ogranicza przenikanie promieni słonecznych do dna lasu. Dlatego runo leśne w buczynach nie jest bogate. W prawdziwej krasie możemy podziwiać je wiosną, gdy na drzewach liście dopiero się rozwijają. Wówczas żyźniejsze fragmenty lasów bukowych mienią się kolorami. Kwitną wówczas fioletowe przylaszczki pospolite, białe zawilce gajowe, żółte ziarnopłony wiosenne i zawilce żółte. Część z nich to tak zwane geofity, czyli rośliny, które wykształcają podziemne kłącza, rozłogi, bulwy lub cebule. Zakwitają bardzo wcześnie, wykorzystując krótki, sprzyjający im czas dobrego naświetlenia. W tym czasie magazynują substancje zapasowe w podziemnych organach przetrwalnych, a następnie ich części nadziemne zanikają, by wykiełkować z ziemi kolejnej wiosny.
